Qatar 2022

Als sportliefhebber, en zeker van mondiale eindtoernooien, zal ik het WK in Qatar boycotten. Er zijn daar zoveel misstanden.

Waar de pers spreekt van 6500 doden, spreekt de FIFA van ‘slechts’ drie doden tijdens de bouw van deze Stadions. Dit is wat Qatar beweert, en Infantino neemt dit klakkeloos over.

Het WK in een land dat helemaal niets met voetbal heeft. Echt helemaal niets!
De journalisten zullen straks zeer beperkt zijn in hun bewegingsvrijheid, en kunnen de wereld dus ook geen onafhankelijke berichtgeving presenteren.

Een delegatie van de Nederlandse overheid gaat wel, al is het alleen maar om de hoeveelheid LNG vast te leggen. De mensenrechten zullen zij absoluut niet aan de kaak kunnen stellen, zoals zij zelf beweren. Daar is geen ruimte voor.

De voetbalvelden zijn doordrenkt van het bloed van mensen die in de zinderende hitte, lange dagen moesten maken, en te weinig voedsel en drinken kregen. Velen van hen kregen pas maanden later, of helemaal geen loon.

6500 doden, zijn 6500 families in verdriet achterlatend.
Hoe kan ik dan in godsnaam naar het WK kijken?? #BoycottQatar2022

https://www.amnesty.nl/qatar-wat-is-er-aan-de-hand

Het Nederlandse volk

Door Frank Beuken

Een goedlachs, vriendelijk en ruimhartig volk. Dat is wat wij willen zijn en lange tijd waren. Langzamerhand vergaat ons het lachen, en de ruimhartigheid wordt ook laagje voor laagje weggepoetst. De harde kern wordt reeds zichtbaar.

Waarom gebeurt dit? Is het omdat de meerderheid het vechten voor behoud van ons mooie karakter moe is, en een kleine groep kans ziet zich te profileren?
Ik bedoel, in de jaren tachtig bestond er ook extreem rechts. Op het achterste bankje, van de tweede kamer zat een zieke kip, stoïcijns voor zich uit te kijken. Hans Janmaat van de Centrum Democraten. Deze fractievoorzitter werd genegeerd door de parlementsleden. Wanneer hij sprak, wachtte men af en vervolgens gingen de leden verder met de agenda. Niemand reageerde op hem. En het werkte. Hij kreeg geen parlementslid mee in zijn betoog. Op straat werden veel acties gevoerd tegen onrecht en voor gelijkheid. Men was alert, om ervoor te zorgen dat neo-nazi’s en aanverwanten geen ruimte kregen. Nu hebben zij alle ruimte. Een gat, achtergelaten door jou en mij.

Passiviteit is de grote schuldige. Én de media snoept van de grote bek van de heer Wilders. Een vrijbrief voor zijn volgers om dit op straat ook te doen.

Men vindt dat bepaalde beleefdheidsvormen niet meer nodig zijn. Je trekt een grote bek open en niemand die jou tot de orde roept. Het mag allemaal. Het besef van manieren lijkt langzaam weg te ebben.

Een voorbeeld: U, een Nederlandse man loopt over straat en wordt tegemoet gelopen door een Islamitisch gezin. Man, vrouw en twee kinderen. U vermoedt dat zij nog maar net in Nederland zijn.De kinderen schenken u geen aandacht, omdat zij in hun eigen speelwereld verkeren. De man groet u en de vrouw kijkt u kort aan en draait haar hoofd weg. (In meerdere culturen is het de vrouw niet toegestaan om een man te groeten.)

Nu, kunt u twee dingen doen: Of u loopt op de vrouw af, geeft haar een schouderklop en zegt: “Goedemiddag, mevrouwtje!” Gewoon omdat u wilt provoceren. Op de manier van; wij gaan nu eenmaal zo met elkaar om hier in Nederland. Hierdoor raakt het gezin in de stress (cultuurschok) en als gevolg daarvan raakt ook u in de stress en het hek is van de dam. U zult geen duimbreed toegeven, want u gaat zich niet aanpassen aan ‘hun cultuur’. “Nee, laten zij zich maar aanpassen!”

Eerlijkheidshalve, zou ik zo’n schouderklop ook niet echt op prijs stellen. Zelfs bij de Fransen of de Duitsers is bij een eerste ontmoeting, een beleefdheidsvorm van toepassing. Toch mag ik de Nederlandse manier graag. Een zeer amicale omgangsvorm.

De tweede manier is een soort van terughoudendheid te overwegen. In plaats van de schouderklop en het luidruchtig groeten, kunt u ook even glimlachen en een knikje met het hoofd maken. U heeft dan toch gegroet en voor de vrouw is het minder shockerend. De volgende dag zal de vrouw u naar alle waarschijnlijkheid langer aankijken en u zelfs een glimlachje toebedelen. Het duurt wat langer, maar met een beetje geduld en begrip, maakt dit gezin zich de Nederlandse gewoonten snel eigen, zonder dat iemand hierdoor gekwetst wordt.

En voor u het weet, krijgt u van de vrouw een ferme schouderklop!