Illegaliteit

Door Frank Beuken
(Samenvatting van een conversatie op FB)

Foto: Oscar Bergamin

Drugs zullen altijd deel uitmaken van onze maatschappij. Juist door de illegaliteit, zijn het bendes die hier grof geld verdienen. Door drugs legaal te maken, is het voor deze bendes niet meer interessant en de criminaliteit zal fors dalen.

Nu, de vergelijking is vergezocht, maar stel dat Europa de grenzen zou openstellen voor vluchtelingen. Deze mensen zouden dan op een normale manier aan land kunnen komen ipv op gammele bootjes. De mensensmokkelaars kunnen geen droog brood meer verdienen en zullen verdwijnen. De vluchtelingen hoeven geen aanspraak meer te maken op familiekapitaal en kunnen zonder gevaar voor eigen leven, Europa binnenkomen.

Natuurlijk zullen er mensen zijn die nu denken; ‘ja maar dan komen er nog meer.’ Toch is dit niet het geval. De aantallen blijven nagenoeg gelijk. Juist door de nijpende situatie waarin zij verkeren, zullen zij er alles aan doen om te vluchten. Gevaarlijk of niet. Gesloten of open grenzen.Waarom geven wij deze mensen dan niet een menswaardige manier van vluchten?

De grote sommen geld die nu uitgegeven worden aan grensbewaking, kustwachten en grote reddingsoperaties kunnen dan besteed worden aan de opvang van deze mensen.
Per ratio, scheelt dat veel geld. Europa blij en de vluchtelingen veilig. Europa zou daardoor een stuk mooier worden.

Waarom mensen vluchten

Wanneer mensen geen reden hebben om te vluchten, zullen zij dat ook niet doen. Sinds mensenheugenis wordt er al gereisd. Naar waar het rustig is en veilig. Naar waar werk is en een toekomst voor het nageslacht. Jagers en boeren in het begin van onze jaartelling, Hugenoten en Calvinisten na de Middeleeuwen en Europeanen naar  Amerika, in de 19de eeuw. Altijd zullen er volksverhuizingen plaatsvinden, wanneer men op zoek gaat naar betere tijden. Zij vluchten zelfs uit het best bewaakte land ter wereld: Noord Korea.  Het is een illusie om te denken dat hoge muren mensen tegenhouden. De smokkelaars vinden altijd een manier en
met alle onmenselijke gevolgen van dien.

Conclusie: Open de grenzen en werk tegelijkertijd aan een herstel van vrede, in de landen aldaar.

Europa moet hand in eigen boezem steken.

Corrupte regeringen in veel derde wereld landen worden gevoed door westerse bedrijven:
Lucratieve contracten worden er gesloten: Goedkope delfstoffen uitvoeren,enerzijds en het leveren van wapens, anderzijds. Het westen verdient grof geld aan de ellende in die landen.

Is het niet zo dat wij indirect verantwoordelijk zijn voor de grote stroom vluchtelingen? Zouden wij kunnen beginnen met het stoppen van oneerlijke concurrentie?
Een voorbeeld : Door de Europese subsidie aan boeren, kunnen zij tegen belachelijk lage prijzen hun overschot dumpen in de derde wereld landen, waardoor zij de lokale boeren uit de markt drukken. Dit en nog veel meer oneerlijke handel kan alleen maar tot stand komen door de deals die het Westen sluit met corrupte regeringen.

Dit is maar een voorbeeld waarom het Westen een begin moet maken met het doorbreken van de cirkel.

Nog even dit:
Een volk is altijd van goede wil, maar laat hun eigen interpretatie van democratie toepassen en niet die van het westen. Voordat het westen ingrijpt moet het eerst luisteren naar het volk en niet naar zijn leiders.

Verandering op komst

Soor: Frank Beuken

Koukab, Syrië 2012

Photo by Oscar Bergamin

Vandaag is de hitte ondraaglijk. Er lijkt maar geen einde aan het seizoen te komen. We hadden nu al lang regen moeten hebben, maar Allah heeft besloten om daar nog even mee te wachten. Het grootste deel van de dag blijven we binnen. Alleen vanmorgen vroeg ben ik nog even naar Aisha gegaan om te vragen wanneer de school weer begint. Dat is in deze tijd altijd onzeker. Niemand kondigt het aan.

Wij horen vaak via andere leerlingen dat de school alweer een paar dagen open is. Aisha heeft ook nog niets gehoord, dus kunnen we niet genieten van de airconditioning op school. Thuis is het sowieso veel te warm om iets te ondernemen. Zelfs mijn moeder is erbij gaan zitten. Zij is normaal gesproken altijd druk in de weer. In de vroegte gaat ze met de buurvrouw en mijn tante – die bij ons woont –  waar de wasbakken, twee straten verderop. Dan zet ze het eten voor de middag op en maakt zij het hele huis schoon. Elke dag opnieuw. Nu is het zo warm dat bij elke beweging het zweet van onze hoofden stroomt.

Baba is zoals gewoonlijk in Damascus. Hij verdient daar zijn geld als krantenverkoper in het centrum van de stad. Bij ons thuis zijn wij allen Soennieten, zoals de meesten in het dorp. Dan moet je het meestal doen met de mindere banen. De president zorgt erg goed voor zijn eigen volk, de Alawieten. En iedereen van zijn Baathpartij krijgen de beste functies.Toch is mijn vader gelukkig met zijn werk. Tenminste, zo laat hij het voorkomen wanneer hij na drie weken weer eens thuiskomt. Dan heeft hij van alles meegenomen wat wij hier in het dorp niet hebben. Veel kant-en-klaarvoedsel uit blikjes. Je maakt het open,je warmt het op en klaar is het eten. Hij vindt dat een prachtige uitvinding! Hij denkt dat mijn moeder daar blij mee is, maar de voorraadkast staat er vol mee. Mijn moeder wil hem de blijdschap niet ontnemen en daarom zegt zij de waarheid niet. Zij is anders opgevoed. Voor haar bestaat er buiten het dorp niet veel meer. Haar hele leven bestaat alleen uit de paar straten die ons dorp rijk is. Ik heb haar vaak genoeg gevraagd waarom zij niet wat meer wil zien. “Weet je, lieve Zahra”,begint zij.“Ik heb nooit gestudeerd. Ik ben nooit naar school geweest. Dat kon toen niet omdat elk kind bij ons belangrijk was om op tijd de oogst binnen te halen. Lang heb ik het jammer gevonden, maar nu niet meer. Het is ook mijn redding geweest. De honger naar het ontdekken heb ik niet. Ik ben tevreden hier. De mensen kennen mij en ik ken de mensen. Dat is voor mij voldoende. Jullie vader is een heel andere jeugd beschoren geweest. Hij was altijd nieuwsgierig naar meer. Wat is er verder in het land? Hoe zijn de mensen uit de stad? Kunnen Soennieten net zo zijn als Alawieten en andersom? Omdat hij zo’n open man is, kan hij met iedereen overweg. Hij heeft zijn ouders gedwongen, hem te laten studeren. Zijn oudste broer, jullie oom Ahmad, heeft altijd keihard gewerkt. Ten eerste om zijn familie te onderhouden en ten tweede om jullie vader te laten studeren,” zegt ze als zij voor de zoveelste keer een koelere plek in het huis zoekt. “Hij is zelfs in Egypte geweest tijdens zijn studie. Zijn passie was onderzoek doen naar de oudheid, terwijl wij hier de oudste stad van de wereld hebben! Damascus bestaat al zeker vijfduizend jaar!”

Zij vervolgt “Met archeologie dacht hij iets te kunnen bereiken maar hier in Syrië zijn er minder mogelijkheden. Een jaar lang was hij in het Dal der Koningen om mee te werken aan een onderzoek naar de vele Farao’s die daar hun laaste rustplaats kennen. Maar moet je nu zien. Nu verkoopt hij kranten aan de mensen in de stad. En hij is er blij mee!” daarbij zorgelijk kijkend, omdat zij de waarheid kent. “Je vader had veel liever een baan willen hebben op de universiteit.”  Ze slaat haar ogen even neer. “Waarom denk je dat, mama?” “Weet je lieve Zahra, binnenkort ga je naar Damascus omdat je vader er alles aan heeft gedaan om jou op de universiteit te krijgen waar je dus gaat studeren. Waarom denk je dat hij dat zo graag wil?” Zij kijkt me indringend aan. “Omdat hij dat liever zelf had willen doen?” vraag ik vertwijfeld. Zij pakt mij vast en geeft een kus op mijn voorhoofd. “Zo, lief, nu ga ik wat doen, want intussen is het al weer een beetje afgekoeld.” Zij zoekt steun bij mij om op te staan. Die arme vrouw, denk ik. Het is zo moeilijk te zien of ze nu echt gelukkig is of dat zij altijd maar doet alsof. “Ik weet wat je nu denkt!”, roept mijn moeder vanaf het balkon. “Dat heb je van je vader! Altijd geeft elke situatie je weer nieuw vragen! Inshallah, Zahra, mag ik dit leven houden wat ik nu heb!” Alsof zij mijn gedachten kan lezen.  Een keer is zij met Baba meegegaan naar Damascus omdat hij dat zo graag wilde. Temeer om op bezoek te gaan bij haar familie waar er veel van in de stad wonen. Die ziet zij anders nooit. Ja goed, met het suikerfeest komen zij wel naar ons dorp maar dat is het dan ook. Nu kwam hun zus naar de grote stad. Baba vertelde dat hij in jaren niet zo gelachen heeft. Hoe zij hem vastklampte door de straten van Damascus. Hoe vaak ze gilde van angst als er een bus voorbijkwam of een ander groot voertuig. “Het is jaren geleden dat jullie moeder mij zo stevig heeft vastgehouden!” sprak hij luid.

Dus ik heb het echt te danken aan Baba dat ik kan gaan studeren? Vorig jaar heeft hij mij en mijn broer meegenomen naar Damascus om de universiteit te laten zien. “Nog even, kinderen, en dan gaan jullie hiernaartoe!” Jullie zullen de mooiste tijd van het leven leren kennen!” sprak hij trots. Alles is al geregeld. Wij gaan bij mijn oom en tante wonen. Zij hebben een woning op ongeveer een uur met de bus van de universiteit. En nu is het dan al bijna zover. Nog geen jaar meer en dan zullen we lang niet in ons dorp komen. Alleen na de ramadan. Een keer per jaar dus. Ik zal het allemaal wel heel moeilijk gaan vinden om zo een lange tijd van mama weg te zijn, maar het studeren lonkt. Ik ga in ieder geval niet alleen want Yassin, mijn broer, gaat mee en als ik geluk heb dan gaat Aisha ook mee. Zij doet er op het moment alles aan om haar ouders te overtuigen dat zij moet studeren. Misschien gaat het haar nog lukken ook want haar vader heeft al gesproken met Baba over hoe hij het allemaal gaat regelen. Wat zou ik Allah dankbaar zijn wanneer het kan. Ik bid elke dag voor haar. Zij is mijn vriendin sinds dat wij kinderen zijn en haar zal ik dan nog het meest missen.

Vannachter de bergen klinkt een zwaar gebulder. Donderslagen die dichterbij lijken te komen, maar waar ik ook kijk, ik zie geen donkere wolken die zich samen pakken. Normaal gesproken is dit het tafereel wat volgt op de luide knallen van het onweer. Een aankondiging dat het gaat regenen. Nu is de hemel echter helder…

Einde