Qatar 2022

Als sportliefhebber, en zeker van mondiale eindtoernooien, zal ik het WK in Qatar boycotten. Er zijn daar zoveel misstanden.

Waar de pers spreekt van 6500 doden, spreekt de FIFA van ‘slechts’ drie doden tijdens de bouw van deze Stadions. Dit is wat Qatar beweert, en Infantino neemt dit klakkeloos over.

Het WK in een land dat helemaal niets met voetbal heeft. Echt helemaal niets!
De journalisten zullen straks zeer beperkt zijn in hun bewegingsvrijheid, en kunnen de wereld dus ook geen onafhankelijke berichtgeving presenteren.

Een delegatie van de Nederlandse overheid gaat wel, al is het alleen maar om de hoeveelheid LNG vast te leggen. De mensenrechten zullen zij absoluut niet aan de kaak kunnen stellen, zoals zij zelf beweren. Daar is geen ruimte voor.

De voetbalvelden zijn doordrenkt van het bloed van mensen die in de zinderende hitte, lange dagen moesten maken, en te weinig voedsel en drinken kregen. Velen van hen kregen pas maanden later, of helemaal geen loon.

6500 doden, zijn 6500 families in verdriet achterlatend.
Hoe kan ik dan in godsnaam naar het WK kijken?? #BoycottQatar2022

https://www.amnesty.nl/qatar-wat-is-er-aan-de-hand

De redder nabij…100 miljoen euro voor de lunch

Kabinet trekt 100 miljoen euro uit voor gratis schoollunches.

Op zich een mooi plan, want we horen regelmatig dat veel kinderen zonder ontbijt naar school gestuurd worden.

Goed, 100 miljoen. Dit moet nog wel even bij het ministerie van Onderwijs opgehaald worden…
O ja! Dat geld voor beter onderwijs..

Dus, als ik het goed begrijp, moet beter onderwijs wijken voor een lunch op school.
Maar, je hoort mij nog niet klagen, want kinderen zonder eten naar school, dat breekt mijn hart.

De scholen moeten dan wel een extra ruimte creëren voor de lunches Er moet personeel aangetrokken worden, een keuken inrichten, enz. Dat vergt nogal wat van scholen die sowieso al onder druk staan vanwege onderbezetting. Welke ouder van schoolgaande kinderen zien nu geen gaten in het wekelijkse rooster?

Het kabinet had er ook voor kunnen kiezen, om eerder een energieplafond in te stellen, of de toeslagenaffaire eerder af te wikkelen. Of eerder de inflatie aan te pakken.

Of heel simpel: Structureel meer geld voor de lage en middeninkomens.
Gewoon de kern van het probleem aanpakken.

Waarom wil dat er maar niet in, bij dit kabinet?

De ‘nieuwe’ oude politiek van D66

Het moet mij van het hart:

Tot voor kort was Khadija Arib dé kandidaat om zichzelf op te volgen als voorzitter van de Tweede kamer der Staten Generaal.

En opeens is daar Vera Bergkamp van D66.

En het aantal voorkeurstemmen dat zij kreeg is exact het aantal zetels van de compleet mogelijke coalitie: 76 stemmen. Precies de zetels van VVD, D66, CDA en SGP.

VVD: 34
D66: 24
CDA: 15
SGP: 3

Een week geleden hoor ik Sigrid Kaag zeggen dat het tijd is voor vernieuwende politiek, maar dit heeft alle schijn van een ordinaire koehandel, met Arib als grootste offer…

Wie denken wij eigenlijk te zijn? De Zwarte Pieten discussie.

De ‘witte’ Nederlander heeft zijn mening snel gemaakt: “Zowel pro als anti Zwarte Piet groeperingen zijn fout.” “Laten we rustig blijven. Het is een kinderfeest.”

Maar is dat terecht?

Zelf ben ik ook een ‘witte’ Nederlander, maar ik kan niet bepalen hoe de ‘zwarte’ Nederlander zich moet opstellen. Eenvoudigweg omdat ik mij niet in die positie voorstellen kan. Toch heb ik mij te lang neutraal opgesteld. Tot dit jaar, waar de ene racistische gebeurtenis de ander in rap tempo opvolgt.

Eergisteren ging ik met mijn dochter naar de intocht van Sinterklaas in Den Haag. Er is veel politie op de been, en je voelt de spanning. De kinderen langs de straten, kijkend naar de intocht, hebben nergens last van, maar menig volwassene wel.

Tekening door Tom Janssen

Waar ligt dat aan? De mensen die willen dat Zwarte Piet zwart blijft, ondanks dat veel mensen zich gekwetst voelen, of de mensen die Zwarte Piet liever zien verdwijnen, omdat dit voor hen zeer beledigend is?

Even alles op een rijtje, van de afgelopen week:

Een bijeenkomst van KOZP (Kick Out Zwarte Piet) dat ruw verstoord wordt door extremistische jongeren die de mensen binnen in het gebouw doodsangsten hebben laten uitstaan.

https://www.nrc.nl/nieuws/2019/11/08/bijeenkomst-kick-out-zwarte-piet-in-den-haag-bestormd-a3979715

Een voetballer van Excelsior die vanaf de tribune (vak Den Bosch aanhangers) uitgemaakt wordt voor k-neger, k-zwarte, katoenplukker, en zwarte Piet. Zelfs een van de hooligans meent zijn tirade kracht bij te moeten zetten met een Hitlergroet. Hulde aan de scheidsrechter die zeer adequaat ingreep.

https://twitter.com/FOXSportsnl/status/1196068203090329610?s=09

Net zo erg is de eerste reactie van het bestuur van de voetbalclub FC Den Bosch. De gebeurtenis wordt afgezwakt. De voetballer stelt zich aan, en er zijn alleen maar kraaien geluiden gemaakt. Daar kwamen zij een dag later op terug.

Op Social Media circuleert een video van een vrouw die zeer boos is op een oudere man en vrouw in de trein. Het blijkt dat de oudere vrouw, het 6 jarig dochtertje van de filmer (de moeder) heeft uitgemaakt voor Zwarte Piet, nadat zij niet snel genoeg doorgelopen zou hebben.

De politiek probeert uit alle macht afzijdig te blijven. Behalve waar het echt niet anders kan, spreekt een enkeling zich uit. Laatst schreef iemand: “De Zwarte Pieten discussie wordt steeds meer een nationale IQ test.” Ik probeer zeker niet te generaliseren, maar het begint wel steeds meer bewaarheid te worden.

Want hoe dom kun je zijn, om iemand met de dood te bedreigen, of iemand in het diepste van zijn ziel probeert te raken, of een kind aanvallen op zijn huidskleur?

Hoe dom kun je zijn, om te bepalen dat de ‘zwarte’ medemens zich niet zo moet aanstellen?

En hoe stom kun je zijn, ten koste van heel veel diep gekwetste mensen, een traditie in stand te willen houden, die voor de kinderen (daar waar het hele feest om draait) geen enkele meerwaarde heeft, of de Piet een kleur heeft of niet?

Waar is in godsnaam ons fatsoen gebleven?

Hoe kom je ooit thuis?

Het mooie aan seniorenwoningen, is het gemak. Voor de ouderen is overal rekening mee gehouden. 

Binnen is het zo ingedeeld dat je er op hoge leeftijd kunt blijven wonen. Buiten, het balkon of de tuin is dan makkelijk toegankelijk. De weg ernaar toe; de straatnamen, huisnummers en natuurlijk de brede toegang tot de voordeur. 

Maar het wil nog weleens voorkomen dat dit allerminst een prettige thuiskomst is. U kunt zich voorstellen, dat reeds bij een lichte vorm van dementie, dit een vrij ingewikkelde zaak wordt. Zeker wanneer het hier een flatgebouw betreft, en de weg naar de voordeur niet logisch is ingedeeld. Zo ook deze flat op onderstaande foto’s. Loopt u even mee, door een van de hoogbouw woningen, in een kleine wijk van Den Haag.

Dit is de entree, met heel veel nummertjes. Links en rechts.

Dit van dichtbij gezien. Ziet u de logica?

Dan volgen er drie liften, in het gebouw van 13 verdiepingen. Een lift gaat naar een bepaald aantal etages, de tweede weer naar een ander aantal, en zo ook de derde. Wanneer men, met een scootmobiel de rechterlift in moet, dan komen goede stuurmanskunsten zeker van pas. Vooruit, insteken, achteruit, weer insteken. En bij het verlaten van de lift, in omgekeerde volgorde.

En dan vervolgens de huisnummers bij de galerijen.

Nu zullen de meeste mensen hier geen problemen ondervinden, maar stelt u zich eens voor wanneer vergeetachtigheid u parten gaat spelen. 

Smartphone gebruik, kinderen

De titel suggereert het gebruik van smartphones door kinderen, maar hoe zit het eigenlijk met de ouders?

Zojuist las ik een artikel over kinderen die zich storen aan het gebruik van smartphones, door ouders.

Regelmatig zie ik op straat, vaders en/of moeders lopen met aan de ene hand het kind en aan de andere, de smartphone. Er wordt veelvuldig getypt, gekeken en gebeld. Het kind is het normaal gaan vinden, en zeurt niet eens meer. Eigenlijk is dit heel triest. De tijd die je met je kinderen kunt doorbrengen, is minder vaak dan je zou willen. Juist die tijd samen kun je gebruiken door bijvoorbeeld het kind belangrijke levenslessen mee te geven. Kleine zaken zoals; Geen troep op straat gooien, op een zebrapad hebben voetgangers voorrang, laat oude of minder valide mensen zitten in de bus. Sta gewoon op, en bied je plaats aan…
Kleine dingen zijn dat, maar ook grote zaken zoals veiligheid. Pas op met oversteken.

Maar in en in treurig is toch de gemiste kans, om gezellig met je kind te praten. Over bijvoorbeeld gevoelens: Hoe voel jij je vandaag? Heb je wat leuks gedaan op school? Wat wil je later worden? Wat is jouw favoriete kleur, of getal?
Vorige week, presenteerde een bedrijf, een zoutvaatje voor op tafel, die elke smartphone verstoort in de buurt. Handig voor ouders die graag gezamenlijk willen eten zonder het wereldwijde web aan tafel te hebben. Prachtig, zou je denken, maar ik was verbijsterd.Wat is er mis met regels? Bijvoorbeeld: Geen smartphones aan tafel. Maar als de ouders dit zelf af en toe doen, wat verwacht je dan van de kinderen?

Ja, ik kijk ook regelmatig op mijn smartphone. Het is een geweldige uitvinding, en een onbegrensde informatiebron. Maar zodra ik met mijn gezin aan het eten ben, of we gaan ergens naartoe, dan blijft het apparaat in mijn zak. Hooguit komt deze even tevoorschijn wanneer we de vertrektijden van het OV willen weten. Ik heb zoveel gesprekken gehad met mijn kinderen, en ik hoop dat er nog vele zullen volgen. Over een aantal jaren zijn zij volwassen, en de tijd van dat gezellig keuvelen over de eenvoud van het leven, komt dan nooit meer terug…

Paarden aaien

Wij lopen door het centrum van Den Haag, en daar zien wij een draaiorgel, getrokken door een allerliefst oud paard.

“Kijk!”zeg ik tegen mijn dochtertje, en wij lopen beiden naar het paard toe. Ik haal haar over, het paard te aaien. Zij vindt het spannend, maar toch zet zij door en aait het oude dier over zijn hoofd. Iets later, tijdens onze wandeling, zeg ik: “Leuk hè? Heb je weleens een paard geaaid?”

“Ja” zegt mijn dochter.

“Wanneer dan?”

“Daarnet nog…”
Afijn, we lopen verder. Enkele minuten later komt zij terug op het paarden aaien. “Maar, elke maandag, wanneer wij gaan wandelen met de klas, dan komen wij langs een paardenweide en daar mogen wij dan de paarden aaien.” “Oh, dát is leuk” antwoord ik. Zij vervolgt: “Maar soms aaien wij de paarden niet.” Ik vraag haar: “Wanneer dan niet?”

Zij: “Als de paarden er niet staan…”

Het Nederlandse volk

Door Frank Beuken

Een goedlachs, vriendelijk en ruimhartig volk. Dat is wat wij willen zijn en lange tijd waren. Langzamerhand vergaat ons het lachen, en de ruimhartigheid wordt ook laagje voor laagje weggepoetst. De harde kern wordt reeds zichtbaar.

Waarom gebeurt dit? Is het omdat de meerderheid het vechten voor behoud van ons mooie karakter moe is, en een kleine groep kans ziet zich te profileren?
Ik bedoel, in de jaren tachtig bestond er ook extreem rechts. Op het achterste bankje, van de tweede kamer zat een zieke kip, stoïcijns voor zich uit te kijken. Hans Janmaat van de Centrum Democraten. Deze fractievoorzitter werd genegeerd door de parlementsleden. Wanneer hij sprak, wachtte men af en vervolgens gingen de leden verder met de agenda. Niemand reageerde op hem. En het werkte. Hij kreeg geen parlementslid mee in zijn betoog. Op straat werden veel acties gevoerd tegen onrecht en voor gelijkheid. Men was alert, om ervoor te zorgen dat neo-nazi’s en aanverwanten geen ruimte kregen. Nu hebben zij alle ruimte. Een gat, achtergelaten door jou en mij.

Passiviteit is de grote schuldige. Én de media snoept van de grote bek van de heer Wilders. Een vrijbrief voor zijn volgers om dit op straat ook te doen.

Men vindt dat bepaalde beleefdheidsvormen niet meer nodig zijn. Je trekt een grote bek open en niemand die jou tot de orde roept. Het mag allemaal. Het besef van manieren lijkt langzaam weg te ebben.

Een voorbeeld: U, een Nederlandse man loopt over straat en wordt tegemoet gelopen door een Islamitisch gezin. Man, vrouw en twee kinderen. U vermoedt dat zij nog maar net in Nederland zijn.De kinderen schenken u geen aandacht, omdat zij in hun eigen speelwereld verkeren. De man groet u en de vrouw kijkt u kort aan en draait haar hoofd weg. (In meerdere culturen is het de vrouw niet toegestaan om een man te groeten.)

Nu, kunt u twee dingen doen: Of u loopt op de vrouw af, geeft haar een schouderklop en zegt: “Goedemiddag, mevrouwtje!” Gewoon omdat u wilt provoceren. Op de manier van; wij gaan nu eenmaal zo met elkaar om hier in Nederland. Hierdoor raakt het gezin in de stress (cultuurschok) en als gevolg daarvan raakt ook u in de stress en het hek is van de dam. U zult geen duimbreed toegeven, want u gaat zich niet aanpassen aan ‘hun cultuur’. “Nee, laten zij zich maar aanpassen!”

Eerlijkheidshalve, zou ik zo’n schouderklop ook niet echt op prijs stellen. Zelfs bij de Fransen of de Duitsers is bij een eerste ontmoeting, een beleefdheidsvorm van toepassing. Toch mag ik de Nederlandse manier graag. Een zeer amicale omgangsvorm.

De tweede manier is een soort van terughoudendheid te overwegen. In plaats van de schouderklop en het luidruchtig groeten, kunt u ook even glimlachen en een knikje met het hoofd maken. U heeft dan toch gegroet en voor de vrouw is het minder shockerend. De volgende dag zal de vrouw u naar alle waarschijnlijkheid langer aankijken en u zelfs een glimlachje toebedelen. Het duurt wat langer, maar met een beetje geduld en begrip, maakt dit gezin zich de Nederlandse gewoonten snel eigen, zonder dat iemand hierdoor gekwetst wordt.

En voor u het weet, krijgt u van de vrouw een ferme schouderklop!

Illegaliteit

Door Frank Beuken
(Samenvatting van een conversatie op FB)

Foto: Oscar Bergamin

Drugs zullen altijd deel uitmaken van onze maatschappij. Juist door de illegaliteit, zijn het bendes die hier grof geld verdienen. Door drugs legaal te maken, is het voor deze bendes niet meer interessant en de criminaliteit zal fors dalen.

Nu, de vergelijking is vergezocht, maar stel dat Europa de grenzen zou openstellen voor vluchtelingen. Deze mensen zouden dan op een normale manier aan land kunnen komen ipv op gammele bootjes. De mensensmokkelaars kunnen geen droog brood meer verdienen en zullen verdwijnen. De vluchtelingen hoeven geen aanspraak meer te maken op familiekapitaal en kunnen zonder gevaar voor eigen leven, Europa binnenkomen.

Natuurlijk zullen er mensen zijn die nu denken; ‘ja maar dan komen er nog meer.’ Toch is dit niet het geval. De aantallen blijven nagenoeg gelijk. Juist door de nijpende situatie waarin zij verkeren, zullen zij er alles aan doen om te vluchten. Gevaarlijk of niet. Gesloten of open grenzen.Waarom geven wij deze mensen dan niet een menswaardige manier van vluchten?

De grote sommen geld die nu uitgegeven worden aan grensbewaking, kustwachten en grote reddingsoperaties kunnen dan besteed worden aan de opvang van deze mensen.
Per ratio, scheelt dat veel geld. Europa blij en de vluchtelingen veilig. Europa zou daardoor een stuk mooier worden.

Waarom mensen vluchten

Wanneer mensen geen reden hebben om te vluchten, zullen zij dat ook niet doen. Sinds mensenheugenis wordt er al gereisd. Naar waar het rustig is en veilig. Naar waar werk is en een toekomst voor het nageslacht. Jagers en boeren in het begin van onze jaartelling, Hugenoten en Calvinisten na de Middeleeuwen en Europeanen naar  Amerika, in de 19de eeuw. Altijd zullen er volksverhuizingen plaatsvinden, wanneer men op zoek gaat naar betere tijden. Zij vluchten zelfs uit het best bewaakte land ter wereld: Noord Korea.  Het is een illusie om te denken dat hoge muren mensen tegenhouden. De smokkelaars vinden altijd een manier en
met alle onmenselijke gevolgen van dien.

Conclusie: Open de grenzen en werk tegelijkertijd aan een herstel van vrede, in de landen aldaar.

Europa moet hand in eigen boezem steken.

Corrupte regeringen in veel derde wereld landen worden gevoed door westerse bedrijven:
Lucratieve contracten worden er gesloten: Goedkope delfstoffen uitvoeren,enerzijds en het leveren van wapens, anderzijds. Het westen verdient grof geld aan de ellende in die landen.

Is het niet zo dat wij indirect verantwoordelijk zijn voor de grote stroom vluchtelingen? Zouden wij kunnen beginnen met het stoppen van oneerlijke concurrentie?
Een voorbeeld : Door de Europese subsidie aan boeren, kunnen zij tegen belachelijk lage prijzen hun overschot dumpen in de derde wereld landen, waardoor zij de lokale boeren uit de markt drukken. Dit en nog veel meer oneerlijke handel kan alleen maar tot stand komen door de deals die het Westen sluit met corrupte regeringen.

Dit is maar een voorbeeld waarom het Westen een begin moet maken met het doorbreken van de cirkel.

Nog even dit:
Een volk is altijd van goede wil, maar laat hun eigen interpretatie van democratie toepassen en niet die van het westen. Voordat het westen ingrijpt moet het eerst luisteren naar het volk en niet naar zijn leiders.

De man en de herfst III

Door Frank Beuken

“Afghanistan? Maak je nu een grap? Daar is het toch hartstikke gevaarlijk? Jezus, Kees, zeg dat dit een geintje is.” “Luister,”zegt hij op zeer bedaarde toon. “Ik zal je de details in de loop van de week geven. Praat erover met je vrouw. Je kunt mij een antwoord geven wanneer jullie het erover eens zijn, of niet natuurlijk. Maar niet later dan begin volgende week graag. Overigens, maak je geen zorgen. Je komt niet eens in de buurt van de Taliban of welke strijders dan ook. Je blijft veilig op het militaire kamp waar Nederlanders en Duitsers gestationeerd zijn.” “Duitsers!? Ook dat nog! Alsof de Taliban al niet erg genoeg is!” zeg ik gekscherend. In dit soort situaties waar belangrijke beslissingen genomen moeten worden begint mijn gevoel voor cynisme op te spelen. De chef is er duidelijk niet van gediend en zijn gezicht blijft strak in de plooi. “Sorry, Kees. Ik ga er serieus over nadenken en het met Pauline en de kinderen overleggen.” Kees en ik staan gelijk op en hij dirigeert mij het kantoor uit. Met zijn hand op mijn schouder en een genoegdoenend knikje loopt hij mee tot aan de deur. Hij klopt mij nog een paar maal op mijn schouder en steekt de duim van zijn andere hand omhoog. Ik loop met een teneergeslagen houding naar mijn kantoor en ik heb het gevoel dat iedereen mij aan zit te staren. Zonder op of om te kijken neem ik plaats aan mijn bureau en ik werk verder aan mijn verslag. Echt lang duurt het niet. Het voorstel van Kees houdt mij teveel bezig. Ik besluit naar mijn collega en vriend Bas te lopen en hem mee te vragen voor een kop koffie buiten de deur. Ik draai mij om en daar staat hij al achter mij. Bas is een goede vriend. Hij en zijn vrouw Iris komen regelmatig bij ons. Zij willen de stad dan ontvluchten en komen dan naar de Ooypolder om tot rust te te komen. Doorgaans logeren zij dan bij ons. Bas en ik zaten bij elkaar in de klas van de havo in Utrecht. Wij hebben altijd contact gehouden, Pauline en Iris kunnen het ook goed met elkaar vinden. Wij zien elkaar dus regelmatig. “Kom, Bas!” zeg ik vastbesloten. Ik sta op en neem mijn jasje van de rugleuning van de stoel. “Wij gaan koffie drinken. Ik wil jouw mening horen over het voorstel van Kees.” “Wat dan?” vraagt hij verwonderlijk. “Kom, laten wij naar buiten gaan. Ik vertel het je onderweg.” Vijf minuten later staan wij buiten. In de lift heb ik geen woord tegen Bas gezegd. Ik kan het voorstel nog niet plaatsen. Ik verkeer in een soort roes. Op je veertigste zie je al veel sneller de nadelen van dit soort avonturen. Een twintigjarige zou zo’n kans gelijk aangrijpen, en pas ter plekke de nadelen ervan ondervinden. Spijt en heimwee kunnen de tijd aldaar tot een hel maken. Op mijn leeftijd word je voorzichtiger. Natuurlijk is het spannend, maar ik besef terdege dat het ook een zeer vervelende tijd worden kan. Een man zoals ik, met een vrouw en kinderen, blijft zelf ook een groot kind maar naarmate je ouder wordt krijg je toch meer verantwoordelijkheidsgevoel. Onderwijl Bas en ik koffie drinken vertel ik hem het hele verhaal. “Maar dat is toch fantastisch nieuws, Jan-Willem?” roept hij uit. “ Nou, nou, Bas er komt natuurlijk wel veel bij kijken. Misschien vindt Pauline het een belachelijk idee of misschien huilen de kinderen bij het nieuws, alhoewel.. mijn zoon zal dit als een buitenkans zien om zich meer vrijheden toe te eigenen. Pauline is wat makkelijker met het toegeven aan Robbie. Vooral wanneer hij zijn smekende blik uit de kast haalt. Anne is klein en zal het niet zo begrijpen. Zij beseft het  waarschijnlijk pas wanneer ze mij mist.” Kom op, Jan-Willem! Ik heb het gevoel dat je het hele plan al bij voorbaat afschiet, zogenaamd omwille van je gezin. Volgens mij doe jij je het in je broek van de angst. Je durft niet te gaan. Geef dat nu maar toe.” Ik zucht eens diep en knik bevestigend. “Je zult wel gelijk hebben, Bas maar toch zegt er iets in mij dat ik het moet doen.” “Het is natuurlijk wel een hele carrièresprong” zegt Bas. “Weet je, laat het nu eerst even bezinken. Vanavond bespreek je het eerst met Pauline en wanneer zij hier positief op reageert dan spreek je met de kinderen. Misschien heb je wel even kortstondig met een drama te maken, maar dit zijn buitenkansen, vriend. Je hebt in het verleden wel vaker gezegd dat je graag het avontuur zou willen opzoeken in het buitenland. Nu, dit is je kans. Grijp het met beide handen aan, jongen. Volgens mij krijg je later spijt wanneer je het zou afwijzen.” Ik kan eigenlijk niet meer doen dan Bas gelijk te geven en ik stel hem voor om terug naar kantoor te gaan. “Laat mij betalen, Bas. Deze krijg je van mij.” Hij slaat zijn arm om mijn schouders en wij glimlachen tevreden. Op kantoor bedank ik hem voor zijn luisterend oor en zijn raad. “ Al goed, man! Daar zijn vrienden voor.”

De rest van de dag heb ik aan niets anders meer gedacht. Zelfs de hele reis terug naar Nijmegen is compleet aan mij voorbijgegaan. Het laatste deel op de fiets haalde mij weer uit de roes van overpeinzingen. Onderweg ben ik afgestapt bij een bankje tegenover de Vlietberg. Ik zette mijn fiets tegen de zijkant van het net geschilderde bankje en nam plaats op de rugleuning, met mijn voeten op het zitgedeelte. Ik wreef een paar keer in mijn gezicht, haalde een aantal keer diep adem en boog voorover. Zo heb ik zeker een kwartier gezeten, alvorens ik de weg naar huis weer hervatte.

Pauline was al zeker een uur of twee geleden thuisgekomen. Zij schrok wat van mijn binnenkomst: “Jeetje, schat wat zie jij bleek! Gaat het wel goed met je?” “Ja, ik geloof het wel ja” en ik hoorde de diepe vertwijfeling in mijn eigen stem. “Ik vertel het je na het eten wel. Het is niets ernstigs, hoor.” Haar gezicht neemt de vorm aan van een zorgelijke echtgenote.“Kom!” Zij pakt mij bij mijn arm. “Je zult wel honger hebben.” Ik zucht even diep en loop gewillig met haar mee.