Smartphone gebruik, kinderen

De titel suggereert het gebruik van smartphones door kinderen, maar hoe zit het eigenlijk met de ouders?

Zojuist las ik een artikel over kinderen die zich storen aan het gebruik van smartphones, door ouders.

Regelmatig zie ik op straat, vaders en/of moeders lopen met aan de ene hand het kind en aan de andere, de smartphone. Er wordt veelvuldig getypt, gekeken en gebeld. Het kind is het normaal gaan vinden, en zeurt niet eens meer. Eigenlijk is dit heel triest. De tijd die je met je kinderen kunt doorbrengen, is minder vaak dan je zou willen. Juist die tijd samen kun je gebruiken door bijvoorbeeld het kind belangrijke levenslessen mee te geven. Kleine zaken zoals; Geen troep op straat gooien, op een zebrapad hebben voetgangers voorrang, laat oude of minder valide mensen zitten in de bus. Sta gewoon op, en bied je plaats aan…
Kleine dingen zijn dat, maar ook grote zaken zoals veiligheid. Pas op met oversteken.

Maar in en in treurig is toch de gemiste kans, om gezellig met je kind te praten. Over bijvoorbeeld gevoelens: Hoe voel jij je vandaag? Heb je wat leuks gedaan op school? Wat wil je later worden? Wat is jouw favoriete kleur, of getal?
Vorige week, presenteerde een bedrijf, een zoutvaatje voor op tafel, die elke smartphone verstoort in de buurt. Handig voor ouders die graag gezamenlijk willen eten zonder het wereldwijde web aan tafel te hebben. Prachtig, zou je denken, maar ik was verbijsterd.Wat is er mis met regels? Bijvoorbeeld: Geen smartphones aan tafel. Maar als de ouders dit zelf af en toe doen, wat verwacht je dan van de kinderen?

Ja, ik kijk ook regelmatig op mijn smartphone. Het is een geweldige uitvinding, en een onbegrensde informatiebron. Maar zodra ik met mijn gezin aan het eten ben, of we gaan ergens naartoe, dan blijft het apparaat in mijn zak. Hooguit komt deze even tevoorschijn wanneer we de vertrektijden van het OV willen weten. Ik heb zoveel gesprekken gehad met mijn kinderen, en ik hoop dat er nog vele zullen volgen. Over een aantal jaren zijn zij volwassen, en de tijd van dat gezellig keuvelen over de eenvoud van het leven, komt dan nooit meer terug…